Ένα γεμάτο χαρακτήρα διαμέρισμα στο Σίδνεϊ, που προέκυψε από την ανακαίνιση ενός αρχοντικού της δεκαετίας του 1860, είναι ο τέλειος συνδυασμός άνεσης και πολυτέλειας.
Ο χρόνος και ο τόπος έχουν μεγάλη σημασία για τη σχεδιάστρια εσωτερικών χώρων Juanita Baldwin, η οποία έπιασε τον εαυτό της να ερωτεύεται αυτό το διαμέρισμα, που βρίσκεται σε ένα αρχοντικό του 1860 ,δίπλα στο λιμάνι του Σίδνεϊ. Με το που το είδε, η δυνατότητά του να γίνει ένα σπίτι γεμάτο ιστορίες για την οικογένειά της ήταν αμέσως η πρώτη της σκέψη.
Το διατηρητέο κτίριο σε γοτθικό στιλ είχε μετατραπεί σε επτά κατοικίες τη δεκαετία του 1990. Όταν η Juanita και ο σύζυγός της David το είδαν για πρώτη φορά το 2016, ένιωσαν έντονα ότι ένα σπίτι τόσο μοναδικό όσο αυτό, άξιζε μια εσωτερική διακόσμηση που ήταν εξίσου ξεχωριστή. «Άλλοι υποψήφιοι αγοραστές τρομοκρατήθηκαν από τους αυστηρούς περιορισμούς κληρονομιάς και τα βαριά, καταπιεστικά ξύλα στην κύρια κρεβατοκάμαρα», λέει η Juanita.
Η Juanita, συνιδιοκτήτρια της εταιρείας διακόσμησης εσωτερικών χώρων The Good Space, όχι μόνο χειρίστηκε αυτή την ανακαίνιση με μαεστρία, αλλά ολοκλήρωσε τις εργασίες σε λιγότερο από τέσσερις μήνες. «Γκρεμίσαμε τους τοίχους του διαμερίσματος που μας επιτρεπόταν να αλλάξουμε, τηρώντας τα όρια των περιορισμών όπου ίσχυαν», λέει. Πραγματοποιήθηκαν νέες ηλεκτρολογικές και υδραυλικές εγκαταστάσεις, δημιουργήθηκαν μπάνια πιο λειτουργικά και αντικαταστάθηκαν τμήματα δαπέδων.
Η κουζίνα έχει επίσης επισκευαστεί σχολαστικά. «Δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε τη θέση του φούρνου, επειδή οι κανόνες διατήρησης σήμαιναν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βάλουμε νέες τρύπες στους τοίχους ή στην οροφή, οπότε έπρεπε να μείνουμε σε αυτό το σημείο», λέει η Juanita.
Τα παλαιά δάπεδα στην είσοδο του σπιτιού αφαιρέθηκαν και αντικαταστάθηκαν με εντυπωσιακά, γυαλιστερά μαύρα μαρμάρινα πλακάκια. Έδωσαν μια πρώτη γεύση για αυτό που ακολουθεί μέσα: μαύρα φωτιστικά και εντυπωσιακές μαρμάρινες πλάκες, που αντισταθμίζονται από λευκούς τοίχους, πολυτελή υφάσματα και μια συλλογή από μοναδικά έπιπλα που αφηγούνται την ιστορία της Juanita, του David και των δύο γιών τους. “Κατάγομαι από τη Νότια Αφρική και ο David είναι από τη Νέα Ζηλανδία. Γνωριστήκαμε στην Ολλανδία και ζήσαμε σε 10 χώρες τα τελευταία χρόνια”, λέει η Juanita, η οποία έχει προϋπηρεσία τόσο στην κλωστοϋφαντουργία, όσο και στην διακόσμηση εσωτερικών χώρων. “Η παροδικότητα μας έχει επηρεάσει πολύ το στυλ διακόσμησης μου – συλλέγω κομμάτια που αγαπώ, καθώς τα βρίσκω και τα φέρνω μαζί μου. Πάντα σχεδίαζα τα σπίτια μας με βάση τα έπιπλα που ήδη είχαμε.”
Είναι άλλωστε αυτή η επιθυμία του να περιτριγυρίζεσαι από αντικείμενα που θυμίζουν στην οικογένεια ένα μέρος που έχουν ζήσει ή ανθρώπους που αγαπούν. “Οι λεπτομέρειες έχουν σημασία για μένα. Μου αρέσει να εκθέτω τους καθρέφτες αντίκες και τα κηροπήγια που έχω συλλέξει από αγορές και καταστήματα σε όλο τον κόσμο, καθώς και τα έργα τέχνης που μου δώρισαν ταλαντούχοι φίλοι και συγγενείς. Αυτά είναι πράγματα που δεν μπορούν να αναπαραχθούν ή να αντικατασταθούν. Έχουν τόση συναισθηματική αξία για μένα και πάντα θα τα προτιμώ σε σχέση με νέα κομμάτια».
Η Juanita πήρε επίσης από νωρίς την απόφαση να λειτουργήσει με βάση το μαύρο. “Τα έκανα όλα μαύρα! Ακόμη και το χαλί που διάλεξα είναι μαύρο. Για μένα, ήταν δύσκολο, γιατί ήθελα πραγματικά τα παράθυρα να ξεχωρίζουν και να κόβουν την ανάσα. Τα ανοιχτόχρωμα χρώματα όμως δεν θα είχαν την ίδια αντίθεση .”
Στην κύρια κρεβατοκάμαρα, μερικά από τα αυθεντικά στοιχεία ήταν απλά εξαιρετικά, ιδιαίτερα τα βιτρό που απεικονίζουν τις κορυφές τεσσάρων αυστραλιανών πολιτειών και την όμορφα λεπτομερή οροφή, που λάτρευαν η Juanita και ο David. Η κρεβατοκάμαρά μας στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί με διάφορους τρόπους, ως βιβλιοθήκη του αρχοντικού και ως τραπεζαρία του». Λιγότερο ελκυστική ήταν η επένδυση τοίχου του δωματίου από σκούρο ξύλο – έτσι η λύση της Juanita ήταν να σχεδιάσει ντουλάπες για να τις συγκαλύψει.
Η δομή, η συμμετρία και η αίσθηση συνοχής είναι όλα σημαντικά στοιχεία του σχεδιασμού της Juanita. «Ήθελα οι χώροι να βγάζουν οικειότητα και ζεστασιά», λέει. «Η μεγαλύτερη απόλαυσή μου είναι να είμαστε όλοι μαζί. Δεν θέλαμε χώρους που να νιώθουμε ξένοι. Ήμουν επίσης αποφασισμένη ότι τίποτα δεν θα ήταν άχρηστο– έχουμε τον λευκό καναπέ μας εδώ και 15 χρόνια και ο σκύλος επιτρέπεται σχεδόν παντού στο διαμέρισμα – γιατί πιστεύω ότι πρέπει να ζεις με αυτό που αγαπάς».
